سینه اش پاک و سپید

و دلش سنگ صبور

ضربه می خورد ولی

نفسی باز نکرد

آنقدر سنگ زدم

بازهم نشکست

گوش می داد به من

 به همه غصه من

و چه آرام

سپرد

سینه اش را به قلم

و چه بسیار منم

غصه ربودم ز دلم 

تا که خاموش شود

حرم غمم....

عجبا !!!!

باز نسوخت.

چه شکیبا 

چه صبور 

کاغذ من...

و چه با لطف و وفا

مرهم  تنهایی من....

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: